Κοινοβουλευτική Αντιπροσώπευση και Συμμετοχική – Άμεση Δημοκρατία
Στο αποτυχημένο και τυραννικό καθεστώς της ΝΔ των Μητσοτάκηδων – των Καρτέλ – των Ολιγαρχών και της παρακμής της Ελληνικής Συνταγματικής – Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, κυριαρχούν:
· κατάλυση της διάκρισης των θεμελιωδών εξουσιών, με άλωση εκτελεστικής – νομοθετικής – δικαστικής αλλά και του Τύπου και της Ενημέρωσης, από το δήθεν «επιτελικό» κράτος της «φαμίλιας» Μητσοτάκη
· διαφθορά, διαπλοκή, αυταρχισμός, αυθαιρεσία, ατιμωρησία, αστυνομοκρατία, αναξιοκρατία, υποκρισία
· ξενοδουλία, εθελοδουλία, υποτέλεια, ξεπούλημα εθνικού πλούτου, εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων
· μαζική εξαγορά συνειδήσεων με παράνομες κοινοτικές επιδοτήσεις (π.χ. ΟΠΕΚΕΠΕ) που στερούνται από τους νόμιμους δικαιούχους καταδικάζοντας τον κλάδο τους σε εξαφάνιση, απευθείας αναθέσεις έργων και υπηρεσιών και μεθόδευση προσλήψεων «ημετέρων» σε δημόσιες υπηρεσίες – γραφεία τύπου – διαδικτυακά τρόλ κλπ. Υπολογίζονται περίπου 600.000 οικογένειες, ήτοι ~ 2.400.000 ψηφοφόροι, με στόχο τη διατήρηση του 41% του 2023, αν συνεχιστεί – διευρυνθεί η αποχή > 50% πολιτών από τα κοινά.
και συμπληρώνονται από:
· υποβάθμιση και έλεγχο θεσμών Προεδρίας της Δημοκρατίας – Αρείου Πάγου – Συμβουλίου Επικρατείας – Ανεξάρτητων Αρχών με διορισμούς «υποτακτικών» του καθεστώτος και των συμφερόντων του
· ευτελισμό Συντάγματος – Βουλής – Δικαιοσύνης (Άρθρο 86), για να συγκαλυφθούν ποινικά και οικονομικά κακουργήματα υπουργών, κομματικών στελεχών και ψηφοφόρων της «εγκληματικής οργάνωσης», τα οποία ερευνά πλέον η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, αντί της «επιτελικά» ελεγχόμενης Ελληνικής Εισαγγελίας
· ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τα συστημικά κόμματα (ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) και από τα υπόλοιπα (δήθεν) αντισυστημικά – προσωποπαγή (ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Ελληνική Λύση, ΝεΑρ, ΝΙΚΗ)
· ιδιοτελή κίνητρα ηγετών, βουλευτών, κομματικών στελεχών και των επαγγελματικών συνεργατών τους (μετακλητοί, αποσπασμένοι), στην αποφυγή αμφισβήτησης της ΝΔ Μητσοτάκη μέσω πρόωρων εκλογών, ώστε να διατηρηθεί ο βιοπορισμός τους ως «αντιπροσώπων» του λαού μέχρι το 2027 τουλάχιστον
Ο συνδυασμός όλων των ανωτέρω με την οικονομική εξαθλίωση της λαϊκής πλειοψηφίας (μισθοί, συντάξεις, ενοίκια, ενέργεια – τηλεφωνία, τιμές τροφίμων – φαρμάκων, κλπ.), με ασφυκτικό έλεγχο της πληροφόρησης, με διάλυση των δημόσιων δομών υγείας – παιδείας – ασφάλισης – αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης και των περιβαλλοντικών καταστροφών (φωτιές, πλημμύρες, κατολισθήσεις κλπ.), προκάλεσαν στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απογοήτευση, απελπισία, αποχαύνωση, κατάθλιψη, ενώ οδήγησαν πολλούς νέους σε μετανάστευση χωρίς προοπτική επιστροφής και τεράστιο αριθμό πολιτών σε αποχή από τα κοινά.
Συνεκτιμώντας όλα τα παραπάνω, θυμήθηκα σχετικές απόψεις που διατυπώθηκαν ήδη εδώ και 250 χρόνια, πριν από λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στη φεουδαρχία και στα απολυταρχικά καθεστώτα της τότε εποχής:
Όπως ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, από τους μεγαλύτερους πολιτικούς φιλοσόφους, θεωρητικός εμπνευστής της Γαλλικής Επανάστασης, ο πρώτος που ανέδειξε την άμεση δημοκρατία στους χρόνους του Διαφωτισμού. Στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» (1762) αναλύει γιατί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, το οποίο στηρίζεται στην αντιπροσώπευση, δεν είναι δημοκρατία. Ήδη πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση είχε αρνητική άποψη για το πολίτευμα της Αγγλίας, που ήταν την εποχή εκείνη το μόνο κοινοβουλευτικό καθεστώς, αφού όλες οι άλλες χώρες είχαν τότε απόλυτες μοναρχίες. Ήταν ο πρώτος στοχαστής που άσκησε κριτική στην αντιπροσώπευση, την οποία θεωρούσε φεουδαρχικό θεσμό. Υποστήριξε ότι η λαϊκή κυριαρχία δεν γίνεται να αντιπροσωπευθεί διότι συνίσταται στη γενική βούληση, η οποία δεν αντιπροσωπεύεται με κανέναν τρόπο: «Κάθε νόμος τον οποίο δεν έχει επικυρώσει ο λαός ως πρόσωπο είναι άκυρος, δεν είναι νόμος». Και «Επειδή ο νόμος είναι η διακήρυξη της γενικής βούλησης, είναι σαφές ότι στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας ο λαός δεν μπορεί να αντιπροσωπεύεται». Εδώ βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά της «Δημοκρατίας»: οι νόμοι θεσπίζονται από το λαό, πράγμα που δεν ισχύει για άλλες νόμιμες πολιτειακές μορφές (république).
Ο Ρουσσώ γράφει επίσης ότι «από τη στιγμή που κάποιος λαός αποκτήσει αντιπροσώπους δεν είναι πλέον ελεύθερος, (σ.σ. θεσμικά) παύει να υπάρχει». Έτσι καταλαβαίνουμε την αρνητική γνώμη του για το αγγλικό πολίτευμα: «Ο αγγλικός λαός είναι ελεύθερος μόνο κατά τη διάρκεια εκλογής των μελών του κοινοβουλίου. Μόλις εκλεγούν, (σ.σ. θεσμικά) είναι πλέον δούλος». Δηλαδή, από τη στιγμή που αναθέτουμε τη εξουσία σε άλλους, στους αντιπροσώπους, αλλοτριωνόμαστε – δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά δούλοι των αντιπροσώπων. Εδώ συναντάται για πρώτη φορά, μετά τον 4ο π.Χ. αιώνα, το πολιτικό νόημα της ελευθερίας ως της άμεσης συμμετοχής όλων των πολιτών στην εξουσία, όπως υπήρχε στην αθηναϊκή δημοκρατία και διατυπώθηκε με μοναδικό τρόπο από τον Αριστοτέλη.
Όταν εκατομμύρια πολίτες σε εκατοντάδες πόλεις Ελλάδας και εξωτερικού, διαδηλώνουν «ζητώντας από τους αντιπροσώπους τους» να αντιταχθούν 1) στα ποινικά εγκλήματα των Τεμπών και τη συγκάλυψή τους από το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό καθεστώς Μητσοτάκη, 2) στα εγκλήματα πολέμου και τη γενοκτονία Παλαιστινίων από το ναζιστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς Νετανιάχου, 3) στο φασιστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς Τράμπ και στα υποτελή κοινοβουλευτικά κράτη της Ε.Ε. που οδηγούν πιθανά σε 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιδρούν όχι ως άμεσα «ασκούντες λαϊκή κυριαρχία», αλλά ως «ικέτες» – δούλοι των αντιπροσώπων τους!
Αποκαλυπτική η χυδαία αναφορά του κ. Γεωργιάδη στο μπλοκάρισμα αιτήματος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας από τη ΝΔ για ποινική διερεύνηση ευθυνών των Μ. Βορίδη και Λ. Αυγενάκη (για ΟΠΕΚΕΠΕ), ότι: «η ΝΔ έχει πλειοψηφία των αντιπροσώπων στη Βουλή» και «η ΝΔ αποφάσισε ότι δε χρειάζεται να ελεγχθούν. Τελεία».
Στη λαϊκή κυριαρχία που αναλύει ο Ρουσσώ, δημοκρατία δεν σημαίνει αντιπροσώπευση – κόμματα και γραφειοκρατία, αλλά άμεση συμμετοχή των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας, στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων, με «συνέλευση του λαού» και με «διαβούλευση». Η άμεση δημοκρατία είναι συμμετοχική και διαβουλευτική. Ενώ στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, που έκτοτε ονομάστηκε République (Republic), λίγοι αντιπρόσωποι ασκούν την εξουσία, θεσπίζουν τους νόμους και λαμβάνουν τις αποφάσεις. Η οργανωτική βάση και η πολιτική αρχή του προέρχονται από τη ρωμαϊκή Respublica, η οποία ποτέ δεν ήταν δημοκρατική, αλλά -από την αρχή της μέχρι την κατάλυσή της τον 1ο π.Χ. αιώνα από τον Αύγουστο- ήταν μια ολιγαρχική αριστοκρατία. Το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, όπως στην εποχή μας το αποκάλεσε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, παρά τις εκλογές, τις σημαντικές ατομικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, δεν είναι δημοκρατία αλλά «φιλελεύθερη ολιγαρχία».
Στη χώρα μας λοιπόν, από όλες τις πολιτικές μας δυνάμεις, μόνο το «Κίνημα Δημοκρατίας» και ο Στέφανος Κασσελάκης εκπροσωπούν αυτή την αξιακή, θεσμική και πολιτική αμφισβήτηση της «αντιπροσώπευσης», προκρίνοντας μια σύγχρονη εκδοχή «Άμεσης – Συμμετοχικής Δημοκρατίας» σε συνδυασμό με «Ψηφιακή Δημοκρατία». Αρχικά για το ίδιο το Κίνημα και σταδιακά (μετά από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις) στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τελικά στη Διακυβέρνηση όλης της Χώρας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τις καινοτόμες και ριζοσπαστικές ιδέες τις συνόδευσαν σημαντικά πρώτα βήματα:
· Στους εσωκομματικούς θεσμούς του Κινήματος (Ιδρυτική Διακήρυξη, ψήφιση Καταστατικού),
· Στην πολιτική πράξη εντός και εκτός της χώρας (Βουλή των Ελλήνων, Κοινωνία των Πολιτών – λαϊκές κινητοποιήσεις, Κόμμα Ευρωπαίων Δημοκρατών – Ευρωκοινοβούλιο – RENEW),
· Στην ουσιαστική αντιμετώπιση ποινικών (π.χ. ΤΕΜΠΗ) και οικονομικών (π.χ. ΟΠΕΚΕΠΕ) εγκλημάτων, όπου τα υπόλογα πολιτικά πρόσωπα δεν δρούσαν στο πλαίσιο υπουργικών αρμοδιοτήτων που υπάγονται στο «ιδιώνυμο» άρθρο 86. Άρα παραπομπή τους στην τακτική δικαιοσύνη, εθνικό ή ευρωπαίο εισαγγελέα.
· Πρόταση κατάργησης του Άρθρου 86. Ίδιες δικαστικές διαδικασίες υπόλογου υπουργού με κάθε πολίτη.
· Πλήρως τεκμηριωμένα κατηγορητήρια (π.χ. ΤΕΜΠΗ – ΟΠΕΚΕΠΕ), κατονομάζοντας ρητά τα εγκλήματα (εσχάτη προδοσία, ηθική αυτουργία, κακουργηματική απιστία, ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο) και (εγκληματική οργάνωση, απιστία κατά των οικονομικών συμφερόντων της Ε.Ε., ηθική αυτουργία, παράβαση καθήκοντος κλπ.) και τους ενόχους (Κυριάκο Μητσοτάκη, Γεώργιο Γεραπετρίτη, Χρήστο Τριαντόπουλο κλπ.) και (Κυριάκο Μητσοτάκη, Μάκη Βορίδη, Λευτέρη Αυγενάκη, Κυριάκο Πιερρακάκη, Γιάννη Κεφαλογιάννη κλπ.).
Παραμένει όμως ζητούμενο για το Κίνημα Δημοκρατίας:
– να συγκροτήσει κομματική οργάνωση αντίστοιχη με τις αξίες – τις αρχές και τους θεσμούς της άμεσης – συμμετοχικής – ψηφιακής δημοκρατίας. Ήτοι Κόμμα Μελών – όχι Οργάνωση Στελεχών με τα μέλη σε ρόλο οπαδών. Ενεργή συμμετοχή όλων των μελών στα κοινά, σε διαβούλευση και παραγωγή πολιτικής,
– να μαζικοποιηθεί προσελκύοντας μέλη – φίλους και ψηφοφόρους, νέους ανθρώπους – ενεργούς πολίτες και αξιοκρατικές διαδικασίες. Έμφαση στη νεολαία και σε δραστική μείωση του ποσοστού αποχής,
– να υπερβεί όσα «κληρονόμησε» από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπως: φραξιονιστικές πρακτικές και νοοτροπίες, ιδιοτέλεια βιοπορισμού στελεχών από τη συμμετοχή στα κοινά, αδράνεια και εσωστρέφεια,
Ώστε να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σημαντικής λαϊκής πλειοψηφίας και να εξελιχθεί σε κύρια αντιπολιτευτική δύναμη με προοπτική αυτοδύναμης κατά το δυνατόν διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί όποια κυβέρνηση αναλάβει την ανασυγκρότηση της χώρας μετά την άθλια 6-ετία του «επιτελικού κράτους» των αχρήστων και της «εγκληματικής οργάνωσης», που υποθήκευσαν το μέλλον τουλάχιστον 2-γενιών, καθώς και τα εθνικά συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, θα χρειαστεί τουλάχιστον δύο τετραετίες δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Αυτό το γιγάντιο έργο διάσωσης και ανασυγκρότησης δεν μπορεί να γίνει μόνο από έναν υπερδραστήριο Πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη και από 30.000 μέλη, στην πλειοψηφία τους προερχόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Θεωρώ εφικτά τα 300.000 μέλη αν πείσουμε για συνέπεια της κομματικής μας λειτουργίας με τις διακηρύξεις μας. Εξακολουθούν όμως να είναι λίγα, σε σχέση με τον φιλόδοξο στόχο 3.000.000 ψηφοφόρων (με μειωμένη αποχή), για αυτοδυναμία και κυβερνησιμότητα.
Κώστας Α. Μαρκάκης
Μέλος του «Κινήματος Δημοκρατίας»
